Την Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2018, μέρα της πρώτης διακλαδικής απεργίας οργανωμένης “από τα κάτω”, στηρίξαμε το κάλεσμα των σωματείων βάσης στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.
Οργανώσαμε μικροφωνική συγκέντρωση στην πλατεία Λιονταριών στο κέντρο του Ηρακλείου, όπου για δυο ώρες μοιράσαμε πολλές εκατοντάδες κείμενα και μιλήσαμε με κόσμο που έδειχνε παραπάνω ενδιαφέρον. Κρεμάσαμε πανό που έγραφε “ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΗ ΤΑΞΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ, ενάντια σε αφεντικά και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό”.
–
Να κάνουμε την αδιαμεσολάβητη ταξική οργάνωση υπόθεση της πλειοψηφίας των εργαζομένων.
Να παλέψουμε για τις πραγματικές μας ανάγκες.
Μέχρι να σπάσουμε τις αλυσίδες της μισθωτής σκλαβιάς.
–
Αναρχική συλλογικότητα Οκτάνα, μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας
Ακολουθεί το κείμενο που μοιραζόταν:
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ, ΣΤΗΡΙΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ.
Για τη διακλαδική οργανωμένη “από τα κάτω” απεργία των σωματείων βάσης στις 1/11
Δεν έχουμε τα ίδια συμφέροντα με τα αφεντικά μας. Αντίθετα μας χωρίζει μια άβυσσος. Όπως τ’ αγρίμι κι ο κυνηγός o ένας παλεύει για τη ζωή κι ο άλλος εναντίον της.
Στον καπιταλισμό υπάρχει μια μεγάλη αρετή: Το κέρδος. Όσο περισσότερο σκληραίνει η εκμετάλλευσή μας τόσο πιο πολύ κερδίζουν τ’ αφεντικά. Όσο λιγότερο πληρωνόμαστε τόσο περισσότερο πλουτίζουν. Όσο πιο πολύ δουλεύουμε τόση περισσότερη υπεραξία παράγουμε για εκείνους. Κι όσο μειώνεται η συλλογική μας δύναμη τόσο αυξάνεται η επιβολή τους πάνω μας. Αυτοί μας θέλουν σκλάβους. Απομονωμένους, αλλοτριωμένους και υποτακτικούς.
Και στην άλλη πλευρά είμαστε εμείς. Όσοι και όσες δουλεύουμε. Όσοι και όσες πουλάμε την εργασία μας για να έχουμε να ζήσουμε. Η συνείδηση της θέσης μας, η οργάνωσή μας και οι διεκδικήσεις μας μπορούν να φέρουν τα πάνω – κάτω στη κοινωνία. Για πολλά χρόνια η έκφραση μας μονοπωλείτο απ’ αυτό που ονομάζουμε γραφειοκρατικό συνδικαλισμό. Έναν συνδικαλισμό υποταγμένο και ξεπουλημένο στα συμφέροντα των αφεντικών μας. Άτομα που χτίσανε πολιτική καριέρα και όνομα πάνω στις πλάτες μας, κουμαντάριζαν τους αγώνες μας, τους φούσκωναν και τους ξεφούσκωναν ανάλογα με τις ορέξεις των κομμάτων που στήριζαν και στηρίζονταν. Αξίζει να επισημανθεί πως κατά την προηγούμενη άνοιξη οι έκπτωτες συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ προχώρησαν στη σύσταση της «Κοινωνικής Συμμαχίας», μιας σύμπραξης δηλαδή με μία σειρά από εργοδοτικές επαγγελματικές ενώσεις, προκηρύσσοντας, μάλιστα, μια καρικατούρα απεργίας υπό τη μορφή έκκλησης των εργαζομένων για συμμετοχή σε «εθνική μέρα δράσης». Η πρωτοβουλία αυτή αποτέλεσε μία ακόμα πράξη διαταξικής ειρήνης από μεριάς του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού και πειθάρχησής του στις απαιτήσεις των αφεντικών.
Είναι ξεκάθαρο πια πως αυτή η ιστορία πρέπει να τελειώσει. Πρέπει εμείς οι ίδιοι να συναντηθούμε και να οργανώσουμε την πάλη μας. Να θέσουμε τις ανάγκες μας, τους στόχους και τη στρατηγική μας αυτόνομα και ανεξάρτητα απ’ τους εργατοπατέρες, τα κόμματα και τ’ αφεντικά μας. Να χτίσουμε δηλαδή δομές αδιαμεσολάβητης ταξικής οργάνωσης.
Και το καλό είναι πως η αρχή έχει ήδη γίνει. Πανελλαδικά τα παραδείγματα σωματείων βάσης, δηλαδή οργανωμένων από τους ίδιους τους εργαζόμενους και με οριζόντια δομή, είναι πλέον πολλά. Ταυτόχρονα πολλές είναι πλέον οι αυτόνομες συνελεύσεις εργαζομένων και ανέργων διαφορετικών κλάδων.
Στις 1 Νοέμβρη λοιπόν μια πρωτοβουλία επτά σωματείων βάσης καλεί διακλαδική και «από τα κάτω» απεργία, ενώ πλήθος άλλων σωματείων και εργατικών συνελεύσεων στήριξε και θα συμμετέχει στην απεργία. Με αιτήματα που ανταποκρίνονται στα πραγματικά προβλήματα και στις ανάγκες μας καλούμαστε να δώσουμε μια πρώτη μικρή αλλά ελπιδοφόρα μάχη.
Να κάνουμε την αδιαμεσολάβητη ταξική οργάνωση υπόθεση της πλειοψηφίας των εργαζομένων
Να παλέψουμε για τις πραγματικές μας ανάγκες
Μέχρι να σπάσουμε τις αλυσίδες της μισθωτής σκλαβιάς