Για τον Μητσοτάκη και τον κόσμο του

Το τελευταίο διάστημα ακούσαμε πολλά που δεν τα «βαστάει» η μνήμη. Μπαίνουμε λοιπόν κατευθείαν στο θέμα.

Καθ’ όλη την πορεία της ζωή του, ο «ψηλός» άλλαξε πολλούς εχθρούς. Όσες όμως ανίερες συμμαχίες κι αν κατάφερε να συνάψει με αριστερούς και δεξιούς τσαρλατάνους ένας έμεινε σταθερά απέναντί του: ο αγωνιζόμενος λαός. Προοδευτικοί, κομμουνιστές, αναρχικοί, εργάτες, φοιτητές, μαθητές, όλοι συγκρούστηκαν κάποια στιγμή με τον μεγαλύτερο καιροσκόπο που γνώρισε η πολιτική ζωή αυτής της χώρας. Εκείνου που  κατάφερνε πάντα να επιβιώνει, λόγω των χιλιάδων κουμπαριών και του ιδιότυπου λαϊκισμού του. Ενός «μπλοφαρίζοντος» λαϊκισμού, που υποτίθεται ότι έλεγε σκληρές αλήθειες για να δικαιολογήσει αντικοινωνικά μέτρα, αλλά στην ουσία συγκάλυπτε μια πολιτική-μια-από-τα-ίδια, με ρουσφέτια, αναξιοκρατία, διασπάθιση δημόσιου χρήματος και αύξηση των ελλειμμάτων.

Στην κατοχή «επιβίωσε» όπως λέει ο ίδιος, χάρη στο γεγονός ότι συμμετείχε σε 3 συσσίτια, αλλά και (κάτι που δεν λέει) στις άριστες σχέσεις του πατέρα του Κυριάκου, με τις δυνάμεις κατοχής στα Χανιά. Άλλωστε, τον Μάιο του 1944 με αφορμή την απαγωγή Κράιπε, ο πατήρ Κυριακός Μητσοτάκης θα καλέσει από κοινού με τον χιτλερικό Πασσαδάκη (Γενικό Διοικητή Κρήτης επί κατοχής) τους Κρητικούς, να συνεργαστούν με τους Γερμανούς και θα καταγγείλει τους αντάρτες ως υπεύθυνους για τα μαρτύρια και τις καταστροφές των ναζί. Ντάξει, δεν πέφτουμε κι απ’ τα σύννεφα με τους προγόνους των Νεοδημοκρατών… οι Μειμαράκηδες ήταν ρουφιάνοι των Γερμανών στο Ηράκλειο, ο Γεώργιος Ράλλης πρωθυπουργός με τη ΝΔ το ’81 ήταν γιος του κατοχικού πρωθυπουργού Ιωάννη Ράλλη, ο Αλέξανδρος Παπαδόγγονας υπουργός της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι γιος του αρχηγού των ταγμάτων ασφαλείας Πελοποννήσου Διονύση Παπαδόγγονα, ο Μιλτιάδης Έβερτ πρόεδρος της ΝΔ και στέλεχος της ακροδεξιάς ΕΚΟΦ ήταν γιος του Άγγελου Έβερτ διοικητή της αστυνομίας πόλεων της Αθήνας που υπαγόταν στα SS, ο Άγγελος Μπρατάκος υφυπουργός στην κυβέρνηση του Μητσοτάκη ήταν μαζί με τον Έβερτ στην ακροδεξιά ΕΚΟΦ, ο Ιωάννης Παλαιοκρασσάς υπουργός οικονομίας του Μητσοτάκη ήταν επίτροπος στα οικονομικά της Εκκλησίας Α.Ε επί Χούντας και στενός συνεργάτης του χουντικού Ιερώνυμου Α’-διορισμένου αρχιεπισκόπου Αθηνών από τους συνταγματάρχες, ο βουλευτής της ΝΔ -και λαμόγιο από τα λίγα- Σάββας Τσιτουρίδης ήταν διορισμένος στον φοιτητικό σύλλογο νομικής επί Χούντας και πάει λέγοντας.

Γύπαρης, εμφύλιος, αντικομμουνισμός

Σε αντίθεση με τα τερατώδη ψέματα που ακούμε το τελευταίο διάστημα, ο Μητσοτάκης όχι μόνο δεν απέτρεψε τον εμφύλιο στην Κρήτη αλλά αντίθετα, ήταν αυτός που τον μετέφερε στο νησί από κοινού με τον παρακρατικό συνεργάτη και ομοϊδεάτη του Παύλο Γύπαρη. Αρκεί να ανατρέξουμε στα άρθρα του ίδιου του Μητσοτάκη στην εφημερίδα του «Κήρυκας Χανίων», μέσα από την οποία το ’47 εξαπέλυε λίβελους ενάντια στην συνθηκολόγηση του κράτους απέναντι στην «κομμουνιστική βία». Ήταν ο Μητσοτάκης που ενορχήστρωσε την τρομοκρατία και τις σφαγές ενάντια στην αριστερά της Κρήτης μετά το ’45, στο πλευρό των ακροδεξιών εγκληματικών συμμοριών των Γυπαραίων (δυτικά) και των Μπαντουβάδων (ανατολικά), που αποτέλεσαν τα τάγματα ασφαλείας της δημοκρατίας, πρωτοστατώντας σε βιασμούς γυναικών, βασανιστήρια και σφαγές κομμουνιστών αγωνιστών που έδωσαν τη ζωή τους για την απελευθέρωση.

Για όσους δεν τον γνωρίζουν ο Παύλος Γύπαρης με καταγωγή από την Ασή Γωνιά, ήταν ένας πολεμοχαρής, ακραίος βενιζελικός και αντικομμουνιστής, στενός συνεργάτης του Μητσοτάκη, με τον οποίον άλλωστε εξελέγησαν μαζί βουλευτές στο Κόμμα Φιλελευθέρων του Σοφοκλή Βενιζέλου το ’46.  Με την άφιξή του στο νησί το ‘44, ο Γύπαρης, προτίμησε να κυνηγήσει τους κομμουνιστές των Χανίων και του Ρεθύμνου, παρά τους ναζί που παρέμεναν στην περιοχή, αναλαμβάνοντας στην ουσία εύκολο έργο καθώς το ΕΑΜ είχε γραμμή να αποφύγει τη σύγκρουση. Συνοδοιπόροι, οπαδοί και φίλοι του Γύπαρη (και του Μητσοτάκη) ήταν πρόσωπα που ξεχώρισαν για το «θεάρεστο» έργο τους στην υπηρεσία των δυνάμεων κατοχής όπως ο ταγματάρχης Παπαγιαννάκης, διοικητής τάγματος ασφαλείας των Γερμανών και ο δοσίλογος μητροπολίτης Χανίων Αγαθάγγελος Ξηρουχάκης, που σε κάθε ευκαιρία προέτασσε το χεράκι του με ελαφρά κλίση προς τα πάνω, έτσι «αρχαιοελληνικά» όπως το κάνουν και οι σημερινοί επίγονοί του στην Χρυσή Αυγή.

Αν κάποιος ψάχνει ιστορική συνέχεια, ας κοιτάξει τα σημερινά ποσοστά της Χρυσής Αυγής στην Ασή Γωνιά (2^ο υψηλότερο ποσοστό στην Κρήτη, εκλογές 2015) για να διαπιστώσει πόσο «πατριωτική» ήταν η ιστορική παρακαταθήκη του «αγώνα» του και πόσα τσιγάρα δρόμος είναι η εθνικιστική παρακρατική εγκληματικότητα από τον ναζισμό. Για να τελειώνουμε πλέον με τις (σκόπιμα) ανιστόρητες αφηγήσεις που υποστηρίζουν ότι οι αντικομμουνιστές και οι εθνικιστές δεν είναι απαραίτητα φασίστες.

Αυτός ήταν λοιπόν ο «συμφιλιωτής-ειρηνοποιός» Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο οποίος «απέτρεψε τον εμφύλιο στην Κρήτη» (!) σύμφωνα με τον Μανώλη Γλέζο, ο οποίος δυστυχώς αναπαρήγαγε το συμφιλιωτικό προφίλ που ο ίδιος ο Μητσοτάκης φρόντισε ψευδώς να χτίσει, προκειμένου να ξορκίσει το παρακρατικό, εγκληματικό παρελθόν του.

Αποστασία, Χούντα και Γλίξμπουργκ

Τις δεκαετίες ’60 και ’70, η ιστορία του Μητσοτάκη είναι πάνω-κάτω γνωστή. Το ’65 θα πρωτοστατήσει στην περίφημη Αποστασία των βουλευτών της Ένωσης Κέντρου και το παλατιανό πραξικόπημα που ρίχνει την κυβέρνηση Παπανδρέου και ανοίγει τον δρόμο για την Χούντα. Στα «Ιουλιανά» του ’65, λάμβαναν χώρα περίπου 10 διαδηλώσεις την μέρα, στις οποίες χιλιάδες κόσμου φώναζε «Μητσοτάκη κάθαρμα».

Το 1973 θα ζητήσει την επάνοδο του βασιλιά με κυβέρνηση Καραμανλή. Το δημοψήφισμα του ’74 όμως, θα αποτελέσει ένα βροντερό όχι στη μοναρχία, με το μεγαλύτερο ποσοστό ενάντια στον βασιλιά να καταγράφεται στην Κρήτη (91%). Χωρίς να μπορέσει να κρύψει τα βασιλόφρονα αισθήματά του, το 1988 δηλώνει ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν άδικο γιατί ο βασιλιάς δεν είχε την δυνατότητα να κάνει προεκλογική εκστρατεία. Επειδή λοιπόν οι αγάπες δεν κρύβονται, το 1991 από την θέση του πρωθυπουργού, ο Μητσοτάκης θα συνδράμει τους Γλίξμπουργκ στην καταλήστευση της δημόσιας περιουσίας στο Τατόι. Τόνοι με πολύτιμα αντικείμενα από την οικία του Τατοϊου, θα μεταφερθούν ακτοπλοϊκώς στο Λονδίνο για να βγουν στο σφυρί και να γεμίσουν τα ταμεία του βασιλιά. Το πρόσφατο σπαρακτικό κλάμα του τέως πάνω από το φέρετρο του Μητσοτάκη είναι εξαργυρωμένο μέχρι το τελευταίο δάκρυ.

Τέλος, το 1977, σε ένα εξαίσιο δείγμα μικροπολιτικού οπορτουνισμού, φτιάχνει ένα κόμμα παρωδία, το «Κόμμα Νεοφιλελευθέρων», με προεκλογική καμπάνια ενάντια στον «αντικρητισμό» του Καραμανλή και με (ρουσφετολογικό) σλόγκαν ότι θα διορίσει στο δημόσιο όσους Κρητικούς δεν διόρισε η Νέα Δημοκρατία. Το αστείο αυτό δεν θα κρατήσει ούτε 6 μήνες (!) και το κόμμα θα συγχωνευτεί με τη ΝΔ. Έτσι, για να ξέρουμε από που πήρε η Ντόρα την ιδέα για τον τραγέλαφο της «Δημοκρατικής Συμμαχίας», όταν το 2010 της πήρε το κόμμα ο Σαμαράς και μετά από δύο χρόνια ξαναγύρισε στην αγκαλιά της ΝΔ.

Βία, μαφία, οικονομία

Σ’ όλη του την πορεία, φρόντιζε να εισχωρεί σε κύκλους που περιλάμβαναν διαπλεκόμενους τεχνοκράτες, αμερικανούς πράκτορες και επιχειρηματίες όπως ο γνωστός Τομ Πάππας που «φτιάχτηκε» οικονομικά την περίοδο της Αποστασίας και μεσουράνησε επί Χούντας (βλ. σκάνδαλο με Esso Pappas, Coca Cola κ.α.). Συνολικά, η εγκληματική πολιτική του Μητσοτάκη στο επίπεδο της οικονομίας χαρακτηρίστηκε από ληστρικές ιδιωτικοποιήσεις και απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων, ενώ συνοδεύτηκε και από κατασταλτική βαρβαρότητα με πρωτοφανή βία απέναντι σε απεργούς, τηλεφωνικές υποκλοπές, φυλακίσεις και δολοφονίες αγωνιστών όπως ο Τεμπονέρας.

Ενδεικτικά: το 1966, πίεζε το κράτος να υπογράψει ληστρική σύμβαση με την εταιρεία Liton για έργα άρδευσης στην Μεσσαρά, με 100% κρατική κάλυψη δαπανών, συν 11% επιπλέον κέρδος και προμήθειες. Η πρόταση απορρίφθηκε ακόμα και από την ίδια την Ένωση Κέντρου, αλλά λίγο καιρό αργότερα πραγματοποιήθηκε (εννοείται) από την Χούντα. Την τριετία της διακυβέρνησής του ’90-‘93, μαζί με τον υπουργό οικονομίας Στέφανο Μάνο και τον κρατικοδίαιτο Σταυρίδη, πούλησε την κρατική ΑΓΕΤ-Ηρακλής στην ιταλική μαφία, μέσω του ομίλου Κατσεστρούτσι, ο οποίος σύμφωνα με κατάθεση στελέχους του έδινε μίζες δισεκατομμυρίων στην κυβέρνηση Μητσοτάκη για να αγοράσει σε εξευτελιστική τιμή την τσιμεντοβιομηχανία. Ακολούθησαν προσπάθειες ιδιωτικοποίησης που απέβησαν άκαρπες και άλλες «επιτυχείς» ιδιωτικοποιήσεις, με χιλιάδες εργαζόμενους στον δρόμο και σφοδρές συγκρούσεις απεργών-ΜΑΤ, σε επιχειρήσεις όπως η Olympic Catering, η Εταιρεία Αστικών Λεωφορείων (ΕΑΣ), η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης, η Πειραϊκή-Πατραϊκή, ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ κλπ.

Σ’ ότι αφορά το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αξίζει να σημειώσουμε ότι διευθύντρια του Οικονομικού Γραφείου, ήταν η νεοφιλελεύθερη Μιράντα Ξαφά, στέλεχος του ΔΝΤ από το 1980 και μέλος του εκτελεστικού γραφείου του ΔΝΤ την περίοδο 2004-2009.  Επιπλέον, πέρα από τον Στέφανο Μάνο, άλλο ένα λαμπρό στέλεχος που πέρασε από το Υπουργείο Οικονομίας του Μητσοτάκη, ήταν ο Ιωάννης Παλαιοκρασσάς, ο οποίος συνέχισε το καταστροφικό έργο του και μετά την πτώση του Μητσοτάκη, με τελευταία περίπτωση την κακοδιαχείριση και το φαγοπότι στη ΔΕΗ επί προεδρίας του το 2004. Μ’ αυτά τα μαργαριτάρια κυβερνούσε ο Μητσοτάκης.

Η αυλή, η κηδεία και ο ΣΚΑΙ

Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο Μητσοτάκης και οι απόγονοί του, διεξάγουν εδώ και δεκαετίες έναν πραγματικό αγώνα. Έναν αγώνα για τη βιωσιμότητά του μητσοτακέικου στον κοινοβουλευτικό βίο της χώρας, με τεμενάδες προς ξένους κεφαλαιοκράτες, μαφιόζους, εφοπλιστές, δικτάτορες, βασιλόφρονες, φασίστες. Αυτή ήταν και είναι η ιδεολογία του Κωνσταντίνου, της Μαρίκας, της Ντόρας, του Κυριάκου, της Μαρέβας και της αυλής τους: η δίψα για λούσα και εξουσία με κάθε κόστος, και ο εφ’ όρου ζωής πλουτισμός από τα κρατικά ταμεία.

Όσο για την αυλή: ο κόσμος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη είναι ο κόσμος του Μπογδάνου, της Τατιάνας, του Ευαγγελάτου, του Ρουβά, του Παπαχελά, του Βερύκιου, του Πρετεντέρη και άλλων αφανών και επιφανών αυλικών. Ένας κόσμος λουμπενοφιλελεύθερων, με ακροδεξιά αντανακλαστικά, που απορρίπτουν την παραδοσιακή δεξιά ως μπανάλ. Ένας κόσμος από τηλεοπτικά πάνελ και διαπλεκόμενους τεχνοκράτες, που ονειρεύεται να συγκυβερνά με Μαρινάκηδες και Μακρόν. Γι΄ αυτό τα πουλάει όλα -μα όλα- αρκεί να του προσφέρεις έναν απ’ αυτούς τους πολυπόθητους νεοφιλελεύθερους υπερήρωες, να του υποσχεθεί ιδιωτικοποιήσεις, ομαδικές απολύσεις και καταστολή, αλλά χωρίς τις ιδεολογικές ιαχές της λαϊκοδεξιάς˙ έτσι, κουστουμαρισμένα και χαμογελαστά, χωρίς θόρυβο, «φυσιολογικά» όπως το κάνουν στην Ευρώπη.

Ο κόσμος του Μητσοτάκη, είναι ένας κόσμος γεμάτος ψέμα, αδικία, φτώχεια και ταυτόχρονα καθωσπρεπισμό, γκλαμουριά, ημιμάθεια και πολιτιστικά σκουπίδια. Είναι ένας κόσμος γεμάτος (πραγματικό) πόλεμο και τηλε-κουτσομπολιό.

Είναι πασιφανές ότι ο θάνατος του Μητσοτάκη δεν συγκίνησε παρά μια μειοψηφία. Νέμεσις για τη συνήθειά του να χαρακτηρίζει «μειοψηφίες» τους χιλιάδες απεργούς, φοιτητές και αγωνιστές που κατέβαιναν στον δρόμο εναντίον του. Στην εξόδιο ακολουθία στην Μητρόπολη δεν είδαμε παρά μια χούφτα από χουντοβασιλικούς που φιλούσαν μετά δακρύων το χέρι του «τέως», αμετανόητους Νεοδημοκράτες, βουλευτές, εκπροσώπους του ντόπιου κεφαλαίου και μπράβους. Παρά το παρατεταμένο μοιρολόι του ΣΚΑΙ, το «λαϊκό προσκύνημα» δεν ήρθε ποτέ και το κενό στο προαύλιο της Μητρόπολης γέμισε με μπάντες και αγήματα. Εξ ου και τα μονίμως κοντινά πλάνα.

Όσο για τον τραγέλαφο στον Αργουλιδέ, ο Μητσοτάκης είχε σίγουρα την κηδεία που του άξιζε. Ένα κακόγουστο φολκλορικό τελετουργικό, στο οποίο η φιγούρα του Κρητικού μετατράπηκε για άλλη μια φορά σε καρικατούρα στην υπηρεσία των αφεντάδων. Όλα τα ακάθαρτα στοιχεία της πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής του τόπου ήταν εκεί. Διαπλεκόμενοι βουλευτές, κεφαλαιοκράτες, μαφιόζοι, δαπίτες ντυμένοι βρακοφόροι και φυσικά οι δύο λυράρηδες των πρωινάδικων και των νυχτερινών κλαμπ. Εκείνοι που ντροπιάζουν τον πολιτισμό του νησιού με άσματα ηθικής  παρακμής και διαπαιδαγωγούν τον πληθυσμό της υπαίθρου με ύμνους στο ψευτονταηλίκι. «Κερά μου, κι ήντα πως μου το πήρανε το σαρανταπεντάρι, εγω’ χω κύρη δυνατό και άλλο θα μου πάρει», τραγουδούσε πριν κάποια χρόνια ο ένας εκ των δύο αηδών (κολλητός του Μαρινάκη) που κλήθηκαν να αποχαιρετήσουν τον Μητσοτάκη με σκουπίδια που ονόμασαν μαντινάδες. Όλο αυτό το παρεάκι θα βγει αύριο-μεθαύριο στα κανάλια να λασπολογήσει για το «παρακράτος των Εξαρχείων», την ίδια στιγμή που χρόνια τώρα χτίζει το πραγματικό παρακράτος των επιδοτούμενων ναρκεμπόρων και των τσιφλικάδων που πυροβολούν μετανάστες εργάτες.

Ούτε από το κινηματογραφικό επικήδειο των καναλιών πείστηκε κανείς. Οι «ειδήσεις» γέμισαν με πολύωρα ρεπορτάζ για τη ζωή και το έργο του, ενώ για τα εργατικά ατυχήματα των τελευταίων μηνών δεν αφιέρωσαν ούτε 1 λεπτό. Το ίδιο και για τον ελασίτη αγωνιστή Λευτέρη Ηλιάκη από το Νεροχώρι Χανίων, που έφυγε τον Ιούνιο, μετά από δεκαετίες στον αγώνα, την παρανομία και τις φυλακές. Τιμή να βρίσκεσαι στην τηλεοπτική αφάνεια.

Η προσπάθεια εξωραϊσμού του τέρατος που λεγόταν Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν έπιασε. Ο κόσμος γύρισε την πλάτη στο τηλεοπτικό ξέπλυμα, όπως έκανε και με την μιντιακή προπαγάνδα υπέρ του «ναι» στο δημοψήφισμα του 2015.

Το χρέος μας στην μνήμη του

Σε ερώτηση του Παπαχελά σχετικά με τον μεγαλύτερο φόβο του, ο Μητσοτάκης είχε απαντήσει πριν μερικά χρόνια: «αυτό που με τρομάζει περισσότερο, δεν σας το κρύβω, είναι η κοινωνική αναταραχή» και συνεχίζει «το κράτος πρέπει να χρησιμοποιήσει την ισχύ που του δίδεται… ο νόμος της δικτατορίας είναι παντοδύναμος».

Αν έχουμε κάποιο χρέος απέναντι του είναι ακριβώς αυτό: να εκπληρώσουμε τον μεγαλύτερο φόβο του. Να συνεχίσουμε τον κοινωνικό-ταξικό αγώνα, για την οικοδόμηση ενός κόσμου χωρίς κεφαλαιοκρατικά παράσιτα και ιερατεία του νεποτισμού όπως η οικογένεια Μητσοτάκη. Να κάνουμε πράξη τον εφιάλτη κάθε Μητσοτάκη, τιμώντας τους δικούς μας νεκρούς: τους δολοφονημένους νεολαίους, τους νεκρούς ντελιβεράδες, τους νεκρούς εργάτες στα ΕΛΠΕ, τους νεκρούς οικοδόμους της Κρήτης, τους νεκρούς μετανάστες στα χοτ-σποτ του ΣΥΡΙΖΑ, τους εκτελεσμένους αγωνιστές και τις βιασμένες και εκτελεσμένες αγωνίστριες του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, και όλους εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.

αναρχική συλλογικότητα

Οκτάνα

μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας

oktana.espivblogs.net

anarchist-federation.gr