Έκκληση για βοήθεια στο Cizre: το τουρκικό Κομπάνι σε κατάσταση πολιορκίας
του JORIS LEVERINK
Αναδημοσίευση από το Roar Magazine [http://roarmag.org/2015/09/cizre-siege-turkey-hdp]
Μετάφραση: Αναρχική συλλογικότητα Οκτάνα [oktana.espivblogs.net]
Ενώ η κατάσταση στη Τουρκία μοιάζει να οδηγείται εκτός ελέγχου, δεκάδες άνθρωποι καταγγέλλεται ότι έχουν δολοφονηθεί στην πόλη Cizre, με τον στρατό να μην εγκαταλείπει την πόλη.
Άρματα μάχης οργώνουν το κέντρο. Η κυκλοφορία στον δρόμο έχει απαγορευθεί. Η ηλεκτροδότηση, η παροχή νερού, οι τηλεφωνικές γραμμές και η πρόσβαση στο διαδίκτυο έχουν κοπεί. Χαρακώματα ανοίγονται για να εμποδίσουν τα άρματα μάχης να μπουν στις γειτονιές της πόλης και λευκά πανιά κρεμασμένα στον δρόμο προστατεύουν τους κατοίκους από τους ελεύθερους σκοπευτές.
Ενώ τα παραπάνω μοιάζουν με ρεπορτάζ από το συριακό Κομπάνι στις μέρες της πολιορκίας του από το αποκαλούμενο Ισλαμικό Κράτος, εν τούτοις τα γεγονότα λαμβάνουν χώρα το τελευταίο διάστημα στο Cizre, μια σημαίνουσα κουρδική πόλη στο νότιο τμήμα της Τουρκίας.
Το Cizre υπό πολιορκία
Από τη στιγμή που η τουρκική κυβέρνηση επέβαλε την απαγόρευση δημόσιας κυκλοφορίας την περασμένη εβδομάδα, οι κάτοικοι της πόλης παραμένουν αποκλεισμένοι στα σπίτια τους κινδυνεύοντας αν προσπαθήσουν να βγουν, να γίνουν στόχος των ελεύθερων σκοπευτών του τουρκικού στρατού. Η πόλη βρίσκεται σε ολοκληρωτικό αποκλεισμό το οποίο σημαίνει ότι για τουλάχιστον μία εβδομάδα, οι κάτοικοι δεν έχουν πρόσβαση σε φαγητό, νερό και ιατρική περίθαλψη. Ακόμα και οι τραυματίες δεν μπορούν να μεταφερθούν στα νοσοκομεία, με αποτέλεσμα πολλοί –μεταξύ των οποίων ένα βρέφος μικρότερο από δύο μηνών- να πεθαίνουν από μη θανατηφόρα τραύματα λόγω ακατάσχετης αιμορραγίας και μολύνσεων.
Επιπλέον, λόγω της μηδαμινής πρόσβασης σε τηλέφωνο και διαδίκτυο, η ενημέρωση από τη κατάσταση στην πολιορκούμενη πόλη έρχεται μόνο αποσπασματικά, γεγονός που συν τοις άλλοις, καθιστά τις πληροφορίες για το τι συμβαίνει στην πόλη πολύ δύσκολο να επιβεβαιωθούν.
Σε μια προσπάθεια να σπάσει την πολιορκία και τη σιωπή, ο συν-επικεφαλής του φιλοκουρδικού HDP (Λαϊκό δημοκρατικό κόμμα) Selahattin Demirtaş ηγήθηκε μιας πεζής πορείας με στόχο να σπάσει τον αποκλεισμό. Σε πολλά σημεία η πορεία αυτή μπλοκαρίστηκε από την αστυνομία μετά από διαταγές του υπουργού εσωτερικών της κυβέρνησης Ερντογάν, Selami Altinok, που δήλωσε ότι οι βουλευτές του HDP δεν έχουν άδεια να μπουν στην πόλη ‘’για τη δική τους ασφάλεια’’.
Κατά τη διάρκεια της πορείας προς την αποκλεισμένη πόλη –ακολουθώντας μονοπάτια μέσα από βουνά τις πεδιάδες σε μια προσπάθεια να αποφύγουν τα μπλόκα της τουρκικής αστυνομίας- ο Demirtaş δήλωσε ότι το Cizre τιμωρείται για το 84% που έδωσε στο HDP στις εκλογές του Ιουνίου, ενώ αποκάλεσε την πόλη ‘’Το τουρκικό Κομπάνι’’, παρομοιάζοντας την υφιστάμενη κατάσταση και την αντίσταση των κατοίκων του Κομπάνι κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του από το ISIS.
‘’Στο Κομπάνι, 120 χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται όμηροι του κράτους επί μία εβδομάδα’’ αναφέρει και προσθέτει ότι ‘’οι κάτοικοι τοποθετούν τα πτώματα σε πάγο για να αποτρέψουν την αποσύνθεση, καθώς οι ταφές απαγορεύονται’’.
Μία από τις πιο τραγικές ιστορίες είναι αυτή της νεαρής Cemile Çağırga που αναφέρεται ότι τραυματίστηκε από σφαίρες μπροστά ακριβώς από το σπίτι της – κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Αφού υπέκυψε στα τραύματα της, το πτώμα της νεαρής Cemile φυλάχθηκε στο ψυγείο του σπιτιού μέχρι να μπορέσει να ταφεί, αφού η οικογένειά της αδυνατούσε να την μεταφέρει στο νεκροταφείο.
Βία εκτός ελέγχου
Η πολιορκία του Cizre γίνεται τη στιγμή που οι συγκρούσεις στο κουρδικό κομμάτι της νοτιοανατολικής Τουρκίας, μοιάζουν να φεύγουν εκτός ελέγχου. Η ενέδρα των Κούρδων ανταρτών του PKK σε κομβόι του τουρκικού στρατού είχε ως αποτέλεσμα να σκοτωθούν τουλάχιστον 16 στρατιώτες – απ’ όσα μεταδίδουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ- ενώ στην επίθεση που ακολούθησε 2 μέρες αργότερα σε βανάκι της αστυνομίας, σκοτώθηκαν άλλοι 11 αστυνομικοί. Σε απάντηση προς αυτές τις επιθέσεις, εθνικιστικές ομάδες σε όλη τη χώρα βγήκαν μαζικά στους δρόμους. Σε πολλές περιπτώσεις οι πορείες ξεκίνησαν εις ένδειξη διαμαρτυρίας για την κατάσταση αλλά γρήγορα μετατράπηκαν σε επιθέσεις με στόχο την κουρδική κοινότητα (μαγαζιά, άτομα). Σε μία πορεία σε κεντρική γειτονιά της Ιστανμπούλ οι εθνικιστές φώναζαν ”Δεν θέλουμε στρατιωτικές επιχειρήσεις, θέλουμε μακελειό”.
Πρώτο στόχο των εθνικιστικών επιθέσεων αποτέλεσαν τα γραφεία του κουρδικού HDP, ενώ το πλήθος που συμμετείχε στις πορείες κρατούσε τουρκικές σημαίες και σχημάτιζε με τα δάχτυλα το σήμα του λύκου- μια εμβληματική χειρονομία της υπερ-εθνικιστικής οργάνωσης, των λεγόμενων Γκρίζων Λύκων, η οποία έχει κατηγορηθεί για αμέτρητες ρατσιστικές και ξενοφοβικές επιθέσεις εναντίων Αρμένιων, Κούρδων, Σύριων ακόμα και εναντίον του Πάπα Ιωάννη Παύλου του ΙΙ.
Μετά από 2 νύχτες επιθέσεων περίπου 130 γραφεία του κόμματος (HDP) καταστράφηκαν και τα σήματα του κόμματος κατέβηκαν ή σκεπάστηκαν με τούρκικες σημαίες. Το HDP θεωρείται από πολλούς εθνικιστές ως πολιτικό παρακλάδι του PKK και ως τρομοκρατική οργάνωση από μόνη της. Η ιστορική επιτυχία του κόμματος στις εκλογές του Ιουνίου, όταν συγκέντρωσε το πρωτοφανές εκλογικό ποσοστό του 13% και έστειλε 80 αντιπροσώπους στο εθνικό κοινοβούλιο –είναι η πρώτη φορά που φιλοκουρδικό κόμμα εισέρχεται στο τουρκικό κοινοβούλιο- εξαγρίωσε πολλούς εθνικιστές και υποστηρικτές του AKP. Από τη μία, οι εθνικιστές -εκπροσωπούμενοι από το MHP- είδαν τους ‘’τρομοκράτες’’ να μπαίνουν στη βουλή, ενώ οι υποστηρικτές του AKP είδαν το κόμμα τους να χάνει την απόλυτη πλειοψηφία και το όνειρο του Ερντογάν -να εξελιχθεί σε σουλτάνο του 21ου αιώνα- να γκρεμίζεται. Επιπλέον, μία κουρδική νίκη στις επερχόμενες εκλογές του Νοέμβρη θα αποτελούσε άλλο ένα σοβαρό ανάχωμα στα σχέδιά τους για την ‘’τουρκική ουτοπία’’: μια εθνικά ομοιογενή χώρα, καθαρή από Αρμένιους, Κούρδους, Έλληνες και Άραβες στη περίπτωση του MHP και ένα αναβιωμένο σουλτανάτο κάτω από την χαρισματική ηγεσία του Ερντογάν στην περίπτωση του AKP. Η έξαρση λοιπόν της βίας στα ανατολικά, πρέπει να αναλυθεί υπό το φως των εθνικών εκλογών του Νοεμβρίου.
Η προσφυγή στη βία, αμέσως μόλις οι συνομιλίες για εκεχειρία κατέρρευσαν, έχει δύο βασικούς στόχους: Πρώτον, σκοπεύει να δείξει ότι χωρίς το AKP στην εξουσία, η χώρα είναι καταδικασμένη να βυθιστεί στο χάος και τη βία. Δεύτερον, καταδεικνύει ότι σε καιρούς κρίσης η λύση βρίσκεται σε έναν ισχυρό ηγέτη που υπόσχεται να αποκαταστήσει τη ειρήνη και την ηρεμία- με τη προυπόθεση ο κόσμος να τον επιβραβεύσει με ισχυρή εντολή και δύναμη για να το πράξει.
Έκκληση για αλληλεγγύη
Την ίδια στιγμή που οι αρχηγοί των κομμάτων σχεδιάζουν το πώς θα ανακτήσουν την πολιτική τους δύναμη, οι συνηθισμένοι άνθρωποι είναι εκείνοι που για ακόμα μια φορά υποφέρουν περισσότερο: η μητέρα που την πυροβόλησαν με sniper ενώ κρατούσε το νεογέννητο μωρό της στην αγκαλιά, το νεαρό αγόρι που βαρέθηκε να κάθεται μέσα στο σπίτι για ολόκληρες μέρες και τελικά αποφάσισε να βγει κρυφά με αποτέλεσμα να γίνει στόχος των σκοπευτών, τα παιδιά -εφτά στο σύνολο- που κάλυψαν το νεκρό σώμα της μητέρας τους με μπουκάλια παγωμένου νερού ώστε να σταματήσουν τη σήψη καθώς δεν μπορούσαν να τη θάψουν κ.α.
Η πολιορκία του Cizre συνεχίζεται στα πλαίσια χυδαίας παραβίασης όλων των ηθικών κανόνων και αξιών που υποτίθεται ότι καθορίζουν τις δράσεις μιας ”δημοκρατικής χώρας”. Είναι εξοργιστικό το γεγονός ότι η Τουρκία, ως μέλος του ΝΑΤΟ, είναι ελεύθερη να στρέφει να όπλα της ενάντια στον ίδιο της τον λαό, να τον βασανίζει στο όνομα της ”ασφάλειας” και της ”καταπολέμησης της τρομοκρατίας”. Στην περίπτωση του Κομπάνι, η κραυγή του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης κατάφερε να μην μείνει η πόλη και ο λαός της στην απομόνωση. Ας δούμε τα διδάγματα μας από αυτή την εμπειρία και ας υψώσουμε τις φωνές μας, αλληλέγγυοι, με τους ανθρώπους στο Cizre, στο Silopi, στο Sirnak, στη Yüksekova, στο Sur και σ’ όλες τις άλλες πόλεις, γειτονιές και χωριά που τιμωρούνται επειδή ζητούν ελευθερία, που βασανίζονται επειδή αρνούνται να παραδοθούν, που συλλαμβάνονται επειδή είναι Κούρδοι και πυροβολούνται στους δρόμους επειδή τολμούν να βγουν έξω από το σπίτια τους.
Το Cizre δεν είναι μόνο του και είναι η ώρα να το μάθει όλος ο κόσμος.